فطرت: اين واژه به معناي نوعي آفرينش و سرشت خاص است، آفرينشي كه در آن مفهوم ابداع و بي‌سابقگي نهفته است[1] البته بايد توجه داشت كه كلمة ابداع و كلمات هم خانوادة آن، معناي فطرت را نمي‌رساند، زيرا در واژة فطرت و كلمات هم خانواده علاوة بر ابداعي و اختراعي بودن، به وجود آوردن از عالم نيستي نيز نهفته است و به تعبير علامه طباطبايي (ره) در فطرت توجه به طرد نيستي و ايجاد شيء از اساس است يعني فاطر از اشياء موجود و مواد مختلف يك صورت جديد نمي‌آفريند،