پدر یا به تعبیر عربی آن، والد مردی است که از او فرزند به وجود می آید. در ادبیات عربی دو واژه والد و اب به کار می رود. به نظر می رسد که واژه والد اختصاص به مفهوم پیش گفته داشته و از محدودیت مفهومی برخوردار می باشد و دایره آن محدود به مردی است که در تولید فرزند نقش اساسی و بنیادی دارد و خون وی را رگ های فرزند جاری می باشد. اما واژه عربی اب به معنای سرپرست و کسی است که می تواند والد و یا عمو و یا هر کسی باشد که به حکم ولایت طبیعی خویشاوندی و قانونی مسئولیت کسی را به عهده گرفته باشد. بر این اساس است که آزر عموی حضرت ابراهیم (ع) در آیات به عنوان اب یعنی پدری که سرپرستی او را به عهده گرفته معرفی می شود. آیات قرآنی هر گاه سخن از پدر به مفهوم خاص آن اشاره دارد از والد سخن به میان می آورد و ازفرزند به عنوان مولودله یاد می کند.

علی (ع) درباره ی ارزش علم و تفاوت افراد عالم و غیر عالم فرموده است : کاش میدانستم کسیکه از علم بی نصیب مانده چه چیز بدست آورده است. و آنکس که از علم بهره مند شده چه چیز بدست نیاورده است. منبع : شرح ابن ابی الحدید ، جلد 20 ، ص289، کلمه ی 299

قال رسول الله(ص:) العبد المطیع لوالدیه ولربه فی اعلی علیین. پیامبراکرم(ص)فرمود: بنده ای که مطیع پدر و مادر و پروردگارش باشد، روز قیامت در بالاترین جایگاه است. ابن مسعود می گوید: از پیامبرگرامی (ص) سوال کردم محبوب ترین کار پیش خدا کدام است؟فرمود: نماز دروقت ، گفتم : بعدازآن چه چیز؟ فرمود: نیکی به پدرومادر ،گفتم :بعد از آن چه چیز، فرمود:جهاد در راه خدا.

بیستم صفر ۶۱ هجری قمری، اربعین چهلمین روز) کشته شدن حسین بن علی فرزند علی بن ابی طالب و فاطمه زهرا، امام سوم شیعیان و طبق نظر شیخ مفید و شیخ طوسی، زمان بازگشت اهل حرم حضرت از شام (دمشق) به مدینه است. همچنین بنا بر نقل ایشان، جابر بن عبدالله انصاری صحابی برجسته محمد به عنوان نخستین زائر حسین بن علی، یا لااقل از نخستین زائران او، در این روز وارد کربلا شده و زیارت اربعین را بجا آورده است. ابراهیم آیتی نیز می‌نویسد: «جابر بن عبدالله انصاری ... بیستم ماه صفر،

الف‌: دين در فرهنگ توحيدي از اولين پيامبر تا آخرين آنها، يكي بيش نيست‌. انبيأ عظام‌، براي نشر همين دين واحد مبعوث شده‌اند، ولي آيين و به تعبير قرآن "منهاج‌" (روش‌) آن‌ها متفاوت است‌; "لِكُل‌ٍّ جَعَلْنَا مِنكُم‌ْ شِرْعَة‌ً وَمِنْهَاجًا;(مائده‌،48)، براي هر گروه از شما پيامبران‌ آيين و روشي مقرر كرده‌ايم‌.

قضا و قدر الهی با اختیار انسان منافاتی ندارد، چون اگر مقصود از قضا و قدر الهی، نفی اسباب و مسببات و از آن جمله نیرو و اراده و اختیار بشر باشد، چنین قضا و قدر و سرنوشتی وجود ندارد، زیرا نظام اسباب و مسببات و رابطه علّی و معلولی بین حوادث، غیر قابل انکار و جزئی از قضا و قدر الهی است و قرآن مجید آن را تأیید کرده است.

حسین علیه السلام عصاره رسالت و میوه درخت امامت است که سیره اخلاقی او می تواند ترسیم کننده ارزشهای والای قرآنی باشد. اعتلای شخصیت اخلاقی امام حسین علیه السلام و استقلال شخصیت سیاسی اجتماعی آن حضرت، انعکاس گسترده ای در جامعه اسلامی آن روز داشت; به گونه ای که دشمنان و مخالفان وی نیز آن را باور داشتند; به این جمله که از زبان معاصران آن حضرت نقل شده، بنگرید: معاویه به فرزندش یزید چنین سفارش کرد:

درازى صورت را، بايد از بالاى پيشانى، جايى كه موى سر بيرون مى آيد تا آخر چانه شست و پهناى آن به مقدارى كه بين انگشت وسط و شست قرار مى گيرد بايد شسته شود و اگر مختصرى از اين مقدار نشويد وضو باطل است و براى آنكه يقين كند اين مقدار كاملا شسته شده، كمى اطراف آن را نيز بشويد. اگر صورت يا دست كسى، كوچكتر يا بزرگتر از معمول مردم باشد، بايد ملاحظه كند كه مردمان معمولى، تا كجاى صورت خود را مى شويند، او نيز تا همان جا را بشويد و همچنين اگر در پيشانى او، مو روييده يا جلوى سرش، مو ندارد بايد به اندازه معمول، پيشانى را بشويد.

مسأله 1) (عقيده مسلمانان به اصول دين بايد از روي دليل باشد 1، ولي در احكام غيرضروري دين 2) بايد يا مجتهد باشد كه بتواند احكام را از روي دليل به دست آورد، يا از مجتهد تقليد كند يعني3به دستور او رفتار نمايد، يا از راه احتياط طوري به وظيفه خود عمل نمايد كه يقين كند تكليف خود را انجام داده است، مثلاً اگر عده اي از مجتهدين عملي را حرام مي دانند و عدّه ديگر مي گويند حرام نيست، آن عمل را انجام ندهد و اگر عملي را بعضي واجب و بعضي مستحبّ مي دانند، آن را به جا آورد؛پس كساني كه مجتهد نيستند و نمي توانند به احتياط عمل كنند، واجب است4 از مجتهد تقليد نمايند5.