فرق بین قاری و مقری
قرائت در لغت به معنی خواندن است و در بیان اساتید تجوید به خواندن صورت ظاهر آیات گفته می شود.
ولی تلاوت هم به صورت ظاهر خواندن گفته می شود و هم در موردی به کار می رود که شخص ضمن تلاوت کلام الهی به معانی و مفاهیم و مصادیق و اوامر و نواهی … نیز توجه دارد.
آن چنان که گویی آیات در همان لحظه بر او نازل می شود.!
«هر تلاوتی»، «قرائت» میباشد امّا «هر قرائتی» لزوماً «تلاوت» محسوب نمیشود؛ و اساساً «تلاوت» در مواردی بکار میرود که مطالب قرائت شده، وجوبِ پیروی را در پی آورد، از این رو گفته نمیشود: «تَلَوْتُ رِقْعَتَكَ»: « نامهات را تلاوت کردم»، بلکه صحیح آن، «قَرَأْتُ رِقْعَتَكَ» میباشد؛ این معنی را بوضوح در آیات میبینیم:
«أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتابَ أَفَلا تَعْقِلُونَ»
(آیا مردم را به نیکی فرمان میدهید و خود را فراموش میکنید حال آنکه شما کتاب را تلاوت میکنید! پس چرا تعقل نمیکنید ـ و هوای نفستان را مهار نمیزنیدـ).
در آیه شریفه با توبیخ ، سؤال میکند، که: «تلاوتِ کتاب»، چرا «موجبِ عمل» نگشته است و چرا هوایِ نفس را مهار ننموده است؟
در قرآنِ کریم ، آنجا که از « قرائت »، «تأنی و دقت» نیز مقصود باشد فعلِ قرائت با قید اضافی آورده می‌شود:
«وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَی النَّاسِ عَلی مُكْثٍ وَ نَزَّلْناهُ تَنْزِیلاً».
(و قرآنی عظیم را ـ نازل کردیم ـ که جدا جدایش نمودیم ـ قطعه قطعه نازل کردیم ـ به این مقصود که آن را برمردم با تأنی و درنگ بخوانی و به این دلیل که به نحو خاصی آن را نازل کردیم).
