دلنوشته برای امام کاظم + دانلود فایل

دلنوشته برای امام کاظم

بغض‏ها، ابر می‏شوند و ابرها باران.

کوچه‏ها دلتنگ، کوچه‏ها تاریک، آینه‏ها غرق در غبار؛ انگار این روزهای پس از تو، سرنوشت تمام پیشانی‏ها را سیاه نوشته‏اند.

زخم نبودنت را سر بر کدام دیوار باید گریه کرد؟ تمام پیرهن‏ها بوی غربت گرفته‏اند.

این روزها آشنایی غریب، فرزند مهربانی غریب و پدر آشنایی غریب‏تر، با خاک وداع می‏کند.

پرنده‏ها، نام تو را غریبانه دهان به دهان می‏خوانند تا دورترین شاخه‏هایی که به آسمان می‏رسند. باران‏های موسمی، هوای مسموم روزهای بعد از تو زیستن را زار زار می‏گریند. این روزها چقدر پرنده یتیم، به میله‏های قفس خو گرفته‏اند! چقدر پنجره‏ها از ماه دور شده‏اند! چقدر آسمان بعد از تو بی‏ستاره شده است! بعد از تو تمام جاده‏ها سنگ شده‏اند و قدم‏ها سنگ.

هیچ راهی برای به تو رسیدن نیست. دیگر صدای دعاهای نیمه شبت، لالایی آرام دلتنگی‏هایمان نیست.

حتی رودها بعد از تو، سرِ زنده ماندن ندارند. جای شک نیست اگر زمین کویر شود در این روزهایی که دریای وجودت را گم کرده‏ایم.

حتی کلمات نمی‏دانند داغ سنگین جدایی را چگونه به دوش بکشند. همه شعرهای بلند، بعد از تو به مرثیه ختم می‏شوند.

بوی غربت، بیت بیت شعرها را لبریز کرده است.

هیچ آوازی بعد از تو شنیدن ندارد. دیری‏ست که سایه‏ها و دیوارها با هم قهر کرده‏اند و شب‏ها، ماه با هیچ پنجره‏ای هم‏کلام نمی‏شود و ستاره‏ها در بسترهای خمار خواب نمی‏خزند.

کاش می‏شد جهان بعد از تو در سیل اشک‏هایمان غوطه‏ور شود!

کاش می‏شد ابرها، نبودنت را گریه کنند تا سیل، روزهای بعد از تو را با خود بشوید و ببرد.

نورِ حضور

خدیجه پنجی

هنوز از پس لحظه‏های دور، نجواهای عاشقانه‏ات را می‏شود شنید.

حک کرده‏اند بر تن تمام خشت‏ها و ستون‏های زندان، مرام صبوری‏ات را.

اینک نوبت توست؛ گلی از بوستان فاطمه علیهاالسلام .

باز هم دستان پاییز کدورت  یاس غربت دیده‏ای را چیده هردم!

بی‏کرانگی‏ات را چهار گوشه زندان، تاب حضور ندارند. عطر سخن‏هایت، می‏نواخت جان‏های مشتاق را.

عطر سخن‏هایت، فرو می‏پاشید شیرازه قدرت پوشالی خفاشان شب‏پرست را.

عطر سخن‏هایت، در هجوم هوایی مسموم، به رویش فرامی‏خواند جوانه‏ها را.

نور حضورت چشم‏ها را به بیداری دعوت می‏کرد.

توطئه چیده شد؛ خورشید را، از آسمان‏ها گرفتند و در کنج زندان به زنجیر کشیدند، تا غل و زنجیرها، همدم اوقات آسمانی‏ات شوند و میله‏های زندان، پای ناله‏های شبانه‏ات قد بکشند.

چه کند این حلقه‏های آهنی، با این همه روسیاهی و شرمندگی؟

اما تاریکنای زندان هم نتوانست روشنان حضور تو را خاموش کند.

عطر نیایش‏های عاشقانه‏ات، حصارها را درهم شکست. چه جان‏های به خواب رفته‏ای که از حقیقت منتشرشده گلوی تو، جرئت جوانه زدن یافتند!

مگر می‏شود باب معرفت و حکمت را بست؛ وقتی که آن باب، باب الحوائج باشد؟!

دری گشوده‏ای از چشم‏اندازهای جاودانگی، رو به معصیت کارترین جان‏های گرفتار شده.

در ازدحام گرگ‏ها و خفاش‏ها جان‏پناه آهوان رمیده‏ای بودی که تشنه معرفت بودند. در محبس هارون بودی، در حصار گرفتار بودی؛ اما باران حضورت بر هوای کاظمین می‏بارید. اعجازهای همیشه‏ات را میله‏های زندان هم جرئت حاشا نداشت. عطر نیایش‏های شبانه‏ات، پیراهن تقوا پوشاند بر قامت دقایق گناه‏کار.

اینک، به سر سلامتی آمده است دنیا، اندوه «رضا» را.

بهشت، در فراسو آغوش گشوده است رهایی‏ات را.

تابوت توست بر شانه‏های غریبی تاریخ. خداحافظ، چهارده سال صبوری مطلق!

خداحافظ، معصومیت محض در هجوم دقایق ظلم! باب الحوائج! چهارده سال رنج مداوم، تمام شد.