جهت انجام تحقیق، ۲۰ داوطلب بالغ جوان و سالم به صورت دو به دو انتخاب شدند و به آن‌ها گفته شد در اتاقی کم نور (محققان نور کم را بدین دلیل انتخاب کردند که وجود نور باعث بهبود مشاهده ویژگی‌های سیمای فرد می‌شود)، بدون ابراز هیچ گونه احساسی، در چشمان یکدیگر خیره شوند.
سپس شرکت‌کنندگان به پرسشنامه‌هایی در رابطه با آن‌چه در حین انجام آزمایش تجربه کرده بودند، پاسخ دادند.
۹۰ درصد از شرکت‌کنندگان گزارش دادند که در طول زمان خیره شدن به فرد دیگر، دچار توهمات شده‌اند. این افراد تغییراتی در شکل و فرم صورت فرد روبرو مشاهده کرده بودند. در بعضی موارد صورت فرد روبرو را همچون هیولا، حیوان و حتی به صورت و قیافه خودشان یا یکی از اقوام و بستگانشان دیده بودند. اغلب افراد در طول دوره ۱۰ دقیقه ای بین دو تا چهار مرتبه انواعی از توهمات را تجربه کرده بودند.
احتمال زیادی وجود‌دارد که این وقایع مربوط به محرومیت حسی (sensory deprivation) باشند. توهمات ممکن است در نتیجه «بازگشت سریع مغز به واقعیت پس از تمرکز بیش ازحد و نمایش ذهنی تفکرات ناخودآگاه بر روی صورت فرد دیگر» به وجود آیند.
هنگامی که ما به چشمان فرد دیگری خیره می‌شویم، می‌توانیم از بقیه محیط گسست و جدایی پیداکنیم.
دکتر اشپیگل که این تحقیق را برای هافینگتون پست بررسی کرده است، توضیح می دهد:
بخشی از این پدیده‌های خیره شدن مستقیم به فرد دیگر، ممکن است کاملا مختص به خود فرد شرکت‌کننده باشد؛ چرا که پاره‌ای از ارتباطات ما با دیگران از طریق تصور خودمان در آن‌ها صورت می‌گیرد.
huffingtonpost
